ماگدا سابو (Magda Szabó، زاده‌ی ۱۰ اکتبر ۱۹۱۷، دبرتسن، مجارستان – درگذشته‌ی ۱۹ نوامبر ۲۰۰۷، بوداپست) یکی از برجسته‌ترین نویسندگان معاصر مجارستان و اروپا بود. او با رمان‌های روان‌شناختی و اجتماعی‌اش، به کاوش در روابط انسانی، هویت و تأثیر تاریخ بر زندگی فردی می‌پرداخت. سابو، که در دوران جنگ جهانی دوم و رژیم کمونیستی مجارستان زندگی کرد، تجربیات خود را در آثارش بازتاب داد و به‌عنوان یکی از صدای‌های قدرتمند ادبیات زنان شناخته شد.

سابو در خانواده‌ای فرهنگی در دبرتسن متولد شد و از کودکی به شعر و ادبیات علاقه‌مند بود. او در دانشگاه بوداپست زبان و ادبیات انگلیسی خواند و در دهه‌ی ۱۹۴۰ با انتشار مجموعه‌ی شعر مادر من (۱۹۴۵) به شهرت رسید. پس از جنگ، به دلیل دیدگاه‌های لیبرالش، از فعالیت ادبی منع شد، اما در دهه‌ی ۱۹۵۰ با رمان فراری (۱۹۵۶) بازگشت و جوایز متعددی دریافت کرد. سابو همچنین نمایشنامه‌نویس و فیلمنامه‌نویس بود و آثارش به بیش از ۴۰ زبان ترجمه شد. او در سال ۱۹۹۱ برنده‌ی جایزه‌ی کوسوت شد و نامزد جایزه‌ی بوکر بین‌المللی برای رمان در (۲۰۱۶) بود.

از مهم‌ترین آثار سابو می‌توان به رمان‌های ابیگل (۱۹۷۰)، در (۱۹۸۷)، ترانه ایزا (۱۹۶۳)، خیابان کاتالین (۱۹۶۹)، بچه آهو (۱۹۷۱) و ترانه ایزا (۱۹۶۳) اشاره کرد. ابیگل، که به بلوغ نوجوانی در زمان جنگ می‌پردازد، و در، کاوشی در روابط ارباب-خدمتکار، از پرفروش‌ترین آثار او هستند. سابو با نگاهی زنانه و حساس به مسائل اجتماعی، تاریخ مجارستان را از منظر زندگی فردی بازسازی کرد.

سابو با نثری روان و شخصیت‌پردازی عمیق، به موضوعاتی چون روابط خانوادگی، تضاد نسل‌ها، هویت و تأثیر جنگ بر زنان می‌پرداخت. سبک او، که ترکیبی از واقع‌گرایی و عمق عاطفی است، آثارش را به شاهکارهایی ماندگار تبدیل کرده است. سابو به‌عنوان یکی از تأثیرگذارترین نویسندگان قرن بیستم، الهام‌بخش نسل‌های بعدی نویسندگان بود.