بقراط (Hippocrates)، پزشک و فیلسوف یونانی کلاسیک، که حدوداً در سال ۴۶۰ ق.م در جزیره کوس (Kos) متولد شد، به عنوان "پدر پزشکی" شناخته می‌شود – عنوانی که به دلیل جداسازی پزشکی از خرافات و اسطوره‌های الهی، به او اعطا شده است. او در حدود ۳۷۷ ق.م در لاریسا (Larissa) درگذشت و زندگی‌اش را وقف آموزش شاگردان و تأسیس مدرسه‌ای پزشکی در کوس کرد، جایی که بر مشاهده بالینی، تشخیص دقیق و درمان‌های طبیعی تأکید داشت. بقراط، از خاندانی پزشک‌زاده، شاگردانی چون هراکلیتوس و دموکريتوس را تحت تأثیر قرار داد و بیش از ۷۰ شاگرد تربیت کرد، که بسیاری از آن‌ها در گسترش دانش پزشکی نقش داشتند.

بیوگرافی بقراط، که عمدتاً از منابع پراکنده مانند آثار افلاطون و ارسطو بازسازی شده، او را به عنوان نخستین پزشکی معرفی می‌کند که بیماری‌ها را به علل طبیعی مانند رژیم غذایی، محیط و تعادل بدن نسبت داد، نه خشم خدایان. نظریه چهار خلط (خون، بلغم، صفرای زرد و سودا) او، که تعادل آن‌ها را کلید سلامت می‌دانست، پایه‌ای برای پزشکی غربی شد و بر درمان‌هایی مانند رژیم، ورزش و جراحی تأکید داشت. بقراط همچنین سفرهایی به آتن و مصر داشت و دانشش را با تجربیات میدانی غنی ساخت، که این رویکرد تجربی، پزشکی را به یک علم تبدیل کرد.

آثار بقراط، که در مجموع به "مجموعه هیپوکریتی" (Corpus Hippocraticum) معروف است، شامل حدود ۶۰-۷۰ رساله می‌شود – هرچند بسیاری توسط شاگردانش نوشته شده و در قرن چهارم ق.م گردآوری گردید. برجسته‌ترین آن‌ها سوگندنامه بقراط (Hippocratic Oath) است، که اصول اخلاقی مانند "ابتدا آسیبی نرسان" (primum non nocere) و حفظ اسرار بیماران را تبیین می‌کند و هنوز در فارغ‌التحصیلی پزشکان خوانده می‌شود. رساله‌های دیگر مانند پیش‌آگهی (Prognostics) بر تشخیص و پیش‌بینی بیماری‌ها تمرکز دارد، در مورد رژیم (On Regimen) اهمیت سبک زندگی را بررسی می‌کند، و جراحات سر (On Head Wounds) دانش جراحی اولیه را توصیف می‌نماید. این متون، که به انگلیسی توسط لوئیز آشر ترجمه شده (Loeb Classical Library)، تأثیر عمیقی بر گالن، ابن‌سینا و پزشکی مدرن گذاشتند.