فریبا وفی، زاده‌ی ۱ بهمن ۱۳۴۱ در تبریز، یکی از برجسته‌ترین رمان‌نویسان و نویسندگان داستان کوتاه ایرانی است. او که از کودکی به داستان‌نویسی علاقه‌مند بود، فعالیت حرفه‌ای خود را از سال ۱۳۶۷ با انتشار داستان کوتاه «راحت شدی پدر» در مجله آدینه آغاز کرد. وفی، با نثری ساده و روان اما عمیق، به مسائل زنان، هویت و روزمرگی‌های زندگی در جامعه‌ی ایران می‌پردازد و توانسته جایگاهی ویژه در ادبیات معاصر ایران کسب کند.

فریبا وفی از نوجوانی داستان‌های کوتاهش را در نشریاتی چون آدینه، دنیای سخن، چیستا و مجله زنان منتشر کرد. اولین مجموعه داستان او، در عمق صحنه (۱۳۷۵)، با استقبال منتقدان روبه‌رو شد. دومین مجموعه، حتی وقتی می‌خندیم (۱۳۷۸)، نیز به زبان ارمنی ترجمه شد. وفی در سال ۱۳۸۱ با رمان پرنده من به شهرت رسید که جوایز معتبر هوشنگ گلشیری، یلدا، مهرگان ادب و جایزه ادبی اصفهان را کسب کرد و به زبان‌های انگلیسی، آلمانی، ایتالیایی، کردی و ترکی ترجمه شد.

از دیگر آثار مهم وفی می‌توان به رمان‌های رویای تبت (برنده جایزه هوشنگ گلشیری و مهرگان ادب)، ترلان (برنده جایزه لیتپروم آلمان ۲۰۱۷)، رازی در کوچه‌ها، بعد از پایان و مجموعه داستان بی‌باد، بی‌پارو اشاره کرد. داستان‌های او به زبان‌های متعددی از جمله نروژی، فرانسوی، ژاپنی و عربی ترجمه شده‌اند. وفی همچنین دیوان پروین اعتصامی را برای نوجوانان به نثر بازنویسی کرده است.

فریبا وفی با نگاهی زنانه و تیزبینانه به دغدغه‌های زنان در جامعه‌ی ایرانی، آثاری خلق کرده که با روایتی غیرخطی و شخصیت‌محور، خوانندگان را به تأمل در زندگی روزمره و مسائل اجتماعی دعوت می‌کند. سبک ساده اما عمیق او، همراه با توجه به جزئیات احساسی و اجتماعی، آثارش را به نمونه‌هایی برجسته در ادبیات معاصر ایران تبدیل کرده است.