ماریو اورلاندو هملت هاردی برنئو بندتی فاروگیا (Mario Orlando Hamlet Hardy Brenno Benedetti Farrugia، زاده ۱۴ سپتامبر ۱۹۲۰ در پاسو دلوس توروس، اروگوئه – درگذشته ۱۷ مه ۲۰۰۹ در مونته‌ویدئو)، نویسنده، شاعر، نمایشنامه‌نویس، طنزنویس و روزنامه‌نگار برجسته‌ی اروگوئه‌ای است که به‌عنوان یکی از تأثیرگذارترین چهره‌های ادبیات آمریکای لاتین شناخته می‌شود. او با سبک ساده، صمیمی و انتقادی‌اش، به مسائل اجتماعی، سیاسی و روابط انسانی می‌پردازد و آثارش به بیش از ۴۰ زبان ترجمه شده است.

بندتی در خانواده‌ای مهاجر ایتالیایی به دنیا آمد و از ۱۴ سالگی در مغازه‌ای مشغول به کار شد. از ۱۵ سالگی به شعر و داستان‌نویسی روی آورد و وارد حلقه‌های ادبی آمریکای لاتین شد. او از ۱۹۴۵ در مجلات ادبی مطلب می‌نوشت و به‌عنوان روزنامه‌نگار، منتقد ادبی و سینمایی در روزنامه‌های اروگوئه و کشورهای اسپانیایی‌زبان فعالیت کرد. بندتی عضو حزب کمونیست بود و در سال ۱۹۷۳، پس از کودتای نظامی در اروگوئه، به تبعید رفت. او ۱۲ سال (۱۹۷۳–۱۹۸۵) در بوینوس‌آیرس، لیما، هاوانا و مادرید زندگی کرد و در سال ۱۹۸۵ به اروگوئه بازگشت. بندتی بنیاد بندتی را برای حمایت از ادبیات و حقوق بشر تأسیس کرد و در ۸۸ سالگی درگذشت.

بندتی بیش از ۸۰ اثر نوشت، از جمله رمان‌های خروج ممنوع (۱۹۷۲، پرفروش‌ترین رمان اروگوئه)، پیمان خونی (مجموعه داستان‌های کوتاه، ترجمه لیلا مینایی، نشر ماهی)، درد قهوه (ترجمه عطیه الحسینی، نشر فرهنگ جاوید)، اتاق‌های تاریک و پدرو و کاپیتان (نمایشنامه). شعرهای او، مانند زندگی در پرانتز (ترجمه زهرا رهبانی، گل‌آذین)، به مسائل عاطفی و اجتماعی می‌پردازند. آثارش جوایزی چون جایزه‌ی بین‌المللی بوتف (۱۹۸۶) را به ارمغان آورد.

بندتی با نثری ساده و عمیق، به تضاد طبقاتی، سرکوب، فساد سیاسی و احساسات انسانی می‌پردازد. سبک او، که ترکیبی از طنز، نقد اجتماعی و روان‌شناسی است، آثارش را چندلایه و جهانی می‌کند. او به‌عنوان صدای نسل متوسط آمریکای لاتین، به حقوق بشر و مبارزه با دیکتاتوری کمک کرد.